امام علی، اولین امام شیعیان است که از سال ۳۵ قبل از هجرت تا ۴۰ هجری قمری حکومت کرده است. او از خاندان بنی هاشم بود و داماد پیامبر اسلام، محمد (ص) بود. امام علی به عنوان یکی از شخصیت‌های برجستهٔ اسلامی شناخته می‌شود و در تاریخ اسلام نقش بسیاری داشته است. او در عرصه‌های مختلفی از جمله فلسفه، شعر، سیاست، حکمت، عدالت دیده شده است.
امام حسن مجتبی (ع)، دومین امام شیعیان و نوهٔ پیامبر اسلام، محمد (ص) بود. امام حسن در سال ۳ هجری قمری به دنیا آمد. از جمله ویژگی‌های امام حسن، صلح‌آمیزی، آرامش‌بخشی و مهربانی بود که با این ویژگی‌ها، تلاش کرد تا در برابر استکبار و ظلم، به صورت صلح‌آمیز و منطقی عمل کند. او همچنین در کنار فعالیت‌های سیاسی خود، به علت تلاش‌های صلح آمیزانه امام حسن، مردم به او لقب مجتبی (یعنی برگزیده) دادند.
امام حسین (ع)، سومین امام شیعیان و پسر کوچکتر امام علی (ع) و برادر امام حسن مجتبی (ع) بود. امام حسین در سوم شعبان درمکه به دنیا آمد. وی بعد از رحلت پدر و برادرش به عنوان امام و رهبر شیعیان منصوب شد. امام حسین با مخالفت با حکومت ظالم و فاسد شمارهٔ دوم، یعنی یزید، و به دفاع از اسلام و انقلاب آن ایستاد در روز عاشورا، در میدانی که بعدها به نام «میدان کربلا» مشهور شد، او و ۷۲ نفر از یارانش در مقابل لشکری بسیار بزرگ از سپاه یزید، به شهادت رسیدند. امام حسین پس از شهادت، به عنوان نماد مقاومت، شجاعت و عدالت در تاریخ اسلام محبوبیت بسیاری پیدا کرده است .
امام سجاد یا علی بن الحسین، فرزند حسین ابن علی و نوهٔ پیامبر اسلام محمد (ص) بود. وی به دلیل همراهی با پدرش در قیام عاشورا و شهادت آن حضرت، به امامت رسید. امام سجاد در طول زندگی خود، با تأکید بر اخلاق، آداب و تربیت، آموزه‌های اسلامی را به طور جامع به شاگردان و عموم مردم انتقال داد.
امام محمد باقر، پنجمین امام شیعیان است که در مدینه به دنیا آمد. وی فرزند امام زین العابدین (ع) و نوهٔ پیامبر اسلام محمد (ص) بود.
امام محمد باقر به عنوان یکی از بزرگترین علمای دین و فقیهان اهل‌بیت شناخته می‌شود. او در طول زندگی خود، به تدریج به یکی از برجسته‌ترین علمای دین اسلامی تبدیل شد و تعداد زیادی از شاگردانش نیز در زمینهٔ حوزه‌های علمی و فقهی شهرت دارند.
امام صادق (ع)، ششمین امام شیعیان و فرزند پنجمین امام آنان، حضرت محمد باقر (ع) بود. وی در مدینه متولد شد و در سال 148 هجری قمری به شهادت رسید.
امام صادق (ع) دارای دانش فراوانی بود و به عنوان یکی از بزرگان دین و فقهای اهل‌بیت تلقی می‌شود. او در تدریس علوم دینی و فقه، نجوم، طب، علم الحدیث، فلسفه و… بسیار فعال بود و به جمع دانشمندان برجسته دوران خود شمار می‌رود.