می‌گویند: مگر امام حسین (ع) به حضرت زینب (ع) نفرمود که برای من گریه و شیون منما. حال درست است که ما پس از 1300 سال در عزای ایشان بگرییم؟ (به انضمام پاسخی از امام خمینی «ره» در این باره)
بدیهی است که دشمنان اسلام و به ویژه تشیع، اصلاً نگران گریه و خنده‌ی ما نیستند و برایشان هیچ فرقی نمی‌کند که ما در عزای کشته‌های خردسال تا سالخورده‌‌ی معاصرمان در ایران، عراق، فلسطین، لبنان و نوار غزه بگرییم یا بر ظلمی که به اماممان در 1300 سال پیش رفته است، بلکه آنها نگران شادی و اندوهی از ما هستند که اذهان و قلوب خودمان و دیگران را بیدار کند و منافع آنها را به خطر بیاندازد و از گریه بر مصیبت سیدالشهداء علیه‌السلام و یاران با وفای او نیز به همین دلیل ناراحت و نگران هستند.
اینک به نکات ذیل توجه فرمایید:
الف – امام حسین (ع) اصلاً به کسی نفرمود که در مصیبت من گریه نکن. چه رسد به حضرت زینب علیها‌السلام. بلکه حتی وقتی صدای گریه و شیون فرزندان را شنید، به آنها فرمود: «شما این اطفال و زنان را آرام کنید که گریه‌های زیادی در پیش دارند» و خود نیز در شهادت عزیزانش گریه می‌نمود.
امام (ع) در یک فراز فرمود: «… یا اختاه، یا ام کلثوم، یا فاطمه، یا رباب! انظرن اذا قتلت فلا تسققن علی جیباً و لا تخمثشن وجهاً و لا تقلن هجراً».
یعنی: «ای خواهرم! ای ام کلثوم! ای فاطمه! ای رباب! هنگامی که به قتل می‌رسم، گریبان چاک نکنید، صورت نخراشید و سخنی که از شما شایسته نیست بر زبان نرانید».
در فراز دیگری نیز به هنگام وداع می‌فرماید: «… فلا تشکوا و لا تقولوا بألسنتکم ما ینقص من قدرکم».
یعنی: هنگام دیدن این مصیبت، شکایت نکنید و با زبانتان چیزی نگویید که از قدر منزلتتان بکاهد.
پس، می بینیم که امام (ع) ضمن تسلی دادن به خانواده‌اش، به آنها توصیه می‌نمایند که بی‌تاب نشوید، گریبان چاک نکنید، صورت نخراشید، از خدا شاکی نشوید و چیز نگویید که شایسته شما نیست و یا از مقام و منزلت شما می‌کاهد. توصیه می‌نماید که نه اجر خود را ذایل کنند و نه در آن معرکه با بی‌تابی سبب شادی دشمن گردند. و هیچ نفرمودند که گریه نکنید.
ب – امام حسین علیه‌السلام، «قتیل العبرات» است، یعنی کشته‌ی اشک‌ها. منظور آن نیست که ایشان مظلومانه به قتل رسیدند تا عده‌ای گریه کنند. بلکه با شکسته شدن دل به یاد و خاطر ایشان، زنگ قلب پاک شود، پرده‌های کدر حب و اشتغال به دنیا کنار رود، انسان بیدار شود و برای مبارزه با ظلم، با تأسی به امامش به راه بیافتد.
ج – بدیهی است که این «گریه‌ی انسا‌ن‌ساز»، یاد و خاطره‌ی عاشورا را زنده نگه می‌دارد – عشق و محبت به حسین(ع) را هم بروز می‌دهد و زیاد می‌کند – ذهن را بیدار و قلب را متوجه و پاک می‌کند – عواطف را نیز به حرکت می‌اندازد و شناخت و بغض نسبت به دشمن را افزایش می‌دهد و خلاصه آن که زمینه را برای بیداری و مبارزه با ظلم آماده می‌نماید و همین اثر است که دشمن را از گریه‌ها فراری داده و بیزار می‌کند. لذا به هر دری می‌زنند تا آن را بی‌فایده و عبث جلوه دهند و البته هرگز موفق نخواهند شد.
د- برای آن که جوانان عزیز نیز گمان نکنند که این شبهه‌ها جدید مطرح شده، و بدانند که از هماتن اول انقلاب یک عده راه افتادند که «چرا باید عزاداری کرد، چرا باید برای امام حسین گریه کرد»، فرازی از سخنان حضرت امام خمینی (ره) در همین موضوع ایفاد می‌گردد:
«امام حسین با عده‌ی کم همه چیزش را فدای اسلام کرد، مقابل یک امپراتوری بزرگ ایستاد و «نه» گفت. هر روز باید، در هر جا، این «نه» محفوظ بماند. و این مجالس که هست‌اش، مجالسی است که دنبال همین است که این «نه» را محفوظ بدارد.
بچه‌ها و جوانان ما خیال نکنند که مسئله، مسئله‌ی «ملت گریه» است! این را دیگران القاء کرده‌اند به شما که بگویید «ملت گریه». اونها از همین گریه‌ها می‌ترسند. این گریه، گریه‌ایست که گریه بر مظلوم است. فریاد مقابل ظالم است. دسته‌هایی که بیرون می‌آیند، مقابل ظالم هستند، قیام کرده‌اند. اینها شعایر مذهبی ما است که باید حفظ بشود. اینها یک شعار سیاسی است که باید حفظ بشود.
بازیتان ندهند این قلم‌فرساها! بازیتان ندهند این اشخاصی که با اسمای مختلف و با مرام‌های انحرافی می‌خواهند همه چیزمان را از دستمان بگیرند و اینها می‌بینند که این مجالس، مجالس روضه، ذکر مصائب مظلوم و ذکر جنایات ظالم، در هر عصری مقابل ظالم قرار می‌دهد.» (صحیفه امام؛ ج 10، ص 315)